De dag na Joyce haar vertrek
Door: Jesca
Blijf op de hoogte en volg Joyce
11 April 2017 | Tanzania, Arusha
Het is nog steeds niet te omvatten, de plotselinge dood van Joyce haar vader. Na Joyce te hebben afgezet en de weg terug naar het appartement begon, ging ik mij pas echt realiseren dat ik nu alleen was. Dit valt mij erg zwaar. Joyce en ik hadden van te voren al gezegd dat we zo'n avontuur als deze niet alleen hadden aangedurfd... Nu moet ik wel.
De taxichauffeur zag dat ik erg ontdaan was en begon een gesprekje met me. Zo kon ik ook me ei kwijt en vertelde ik waar ik tegenaan liep.(dit bij iemand die ik net ken). Hij was erg aardig en dit gesprek leidde tot een uitnodiging voor vrijdag om een kleine rondleiding door Arusha te krijgen om zo rustig nog eens alles uitgelegd te krijgen! Onbekende situaties roepen bij mij namelijk veel onzekerheid op.
De eerste twee nachten dat Joyce weg was sliep gelukkig Oliver (ook een student van de HvA) bij me zodat ik niet helemaal alleen was. Overdag, ben je bezig en heb je afleiding. Al dwalen mijn gedachtes vaak naar Joyce en haar familie. Het terugkomen van stage in een leeg en stil appartement is gewoon niet leuk. Ik vond de eerste dagen zo fijn om lekker elkaars verhalen aanhoren van de dag, samen eten en samen dingen te doen. Nu is dit om verschrikkelijke reden allemaal anders. Aanpassen is nooit echt mijn sterkste kant geweest maar Joyce is/was de persoon die bij hier bij hielp.
De dag na Joyce haar vertrek ben ik met lichtelijke tegenzin wel naar stage gegaan. Uiteindelijk is dit goed geweest want ik had afleiding. Dit keer maakte ik kennis met Maasai meiden (tot 20 jaar) die gevlucht zijn uit hun community omdat ze gedwongen werden te trouwen. Hierdoor zouden ze hun middelbare school niet af kunnen maken. De meiden worden in een 'huis' opgevangen door de organisatie HIMS en worden ondersteund bij hun schoolwerk.
De woonomstandigheden vond ik wel even schrikken.. met 9 meiden in een kamer, waar 2 bedden in staan en dat is het ookwel. Geen tafel, geen stoelen, geen verf/behang. De wc is gat in de grond en douchen met een emmer. Maar aan de meiden merk je niks, ze zijn allang blij dat ze daar zijn. Het is in de Maasai de gewoonte dat ze hun man kunnen kiezen als ze een opleiding hebben gevolgd, zo niet dan worden ze uitgehuwelijkt. Het laatste komt echter nog wel vaker voor omdat niet trouwen ook weer geen optie is.
De meiden konden aangeven waar ze meer informatie over zouden willen en daar ga ik dan een training op voorbereiden. Ze vonden het een beetje spannend om aan te geven maar zouden wel wat meer informatie over de menstruatie cyclus willen, een taboe onderwerp op de scholen hier. Ik was meteen nieuwsgierig hoe de meiden het hier deden als ze ongesteld zijn. Ze kenden wel maandverband maar een tampon? Nooooit van gehoord of gezien. Laat ik de nou net in mijn tas hebben! Ik vroeg om een heel klein beetje water om het effect van een tampon te laten zien. Een heel grappig gezicht hoe 9 meiden super gefascineerd en nieuwsgierig met een tampon omgingen, ruiken, voelen, prikken en vooral giechelen natuurlijk! Volgende week voor het eerst alleen een training geven.
Ook wil ik iedereen nog heel erg bedanken voor alle hartverwarmende berichtjes om mij een hart onder de riem te steken. Echt heel fijn, helpt mij iedere keer een stukje verder.
De taxichauffeur zag dat ik erg ontdaan was en begon een gesprekje met me. Zo kon ik ook me ei kwijt en vertelde ik waar ik tegenaan liep.(dit bij iemand die ik net ken). Hij was erg aardig en dit gesprek leidde tot een uitnodiging voor vrijdag om een kleine rondleiding door Arusha te krijgen om zo rustig nog eens alles uitgelegd te krijgen! Onbekende situaties roepen bij mij namelijk veel onzekerheid op.
De eerste twee nachten dat Joyce weg was sliep gelukkig Oliver (ook een student van de HvA) bij me zodat ik niet helemaal alleen was. Overdag, ben je bezig en heb je afleiding. Al dwalen mijn gedachtes vaak naar Joyce en haar familie. Het terugkomen van stage in een leeg en stil appartement is gewoon niet leuk. Ik vond de eerste dagen zo fijn om lekker elkaars verhalen aanhoren van de dag, samen eten en samen dingen te doen. Nu is dit om verschrikkelijke reden allemaal anders. Aanpassen is nooit echt mijn sterkste kant geweest maar Joyce is/was de persoon die bij hier bij hielp.
De dag na Joyce haar vertrek ben ik met lichtelijke tegenzin wel naar stage gegaan. Uiteindelijk is dit goed geweest want ik had afleiding. Dit keer maakte ik kennis met Maasai meiden (tot 20 jaar) die gevlucht zijn uit hun community omdat ze gedwongen werden te trouwen. Hierdoor zouden ze hun middelbare school niet af kunnen maken. De meiden worden in een 'huis' opgevangen door de organisatie HIMS en worden ondersteund bij hun schoolwerk.
De woonomstandigheden vond ik wel even schrikken.. met 9 meiden in een kamer, waar 2 bedden in staan en dat is het ookwel. Geen tafel, geen stoelen, geen verf/behang. De wc is gat in de grond en douchen met een emmer. Maar aan de meiden merk je niks, ze zijn allang blij dat ze daar zijn. Het is in de Maasai de gewoonte dat ze hun man kunnen kiezen als ze een opleiding hebben gevolgd, zo niet dan worden ze uitgehuwelijkt. Het laatste komt echter nog wel vaker voor omdat niet trouwen ook weer geen optie is.
De meiden konden aangeven waar ze meer informatie over zouden willen en daar ga ik dan een training op voorbereiden. Ze vonden het een beetje spannend om aan te geven maar zouden wel wat meer informatie over de menstruatie cyclus willen, een taboe onderwerp op de scholen hier. Ik was meteen nieuwsgierig hoe de meiden het hier deden als ze ongesteld zijn. Ze kenden wel maandverband maar een tampon? Nooooit van gehoord of gezien. Laat ik de nou net in mijn tas hebben! Ik vroeg om een heel klein beetje water om het effect van een tampon te laten zien. Een heel grappig gezicht hoe 9 meiden super gefascineerd en nieuwsgierig met een tampon omgingen, ruiken, voelen, prikken en vooral giechelen natuurlijk! Volgende week voor het eerst alleen een training geven.
Ook wil ik iedereen nog heel erg bedanken voor alle hartverwarmende berichtjes om mij een hart onder de riem te steken. Echt heel fijn, helpt mij iedere keer een stukje verder.
-
11 April 2017 - 10:11
Joyce:
Zo mooi omschreven Jes! Ik ben zo ontzettend trots op jou. Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen. Heel erg leuk om zo die stage verhalen alsnog van jou te horen. Het gaat steeds meer jouw ding worden! Heel fijn om te lezen. Dikke kus voor mijn lieve sterke vriendinnetje xx -
11 April 2017 - 16:19
Astrid:
Jes, je hebt het nu echt allemaal niet makkelijk, maar ik ken je, je kan het aan. Ik wens je heel veel sterkte en probeer de mooie momenten te gebruiken om deze reis toch nog positief te ervaren en zo veel mogelijk van te genieten, <3
-
11 April 2017 - 17:41
Chris:
Hi Jesca,
Jeetje wat een verhaal en wat ontzettend verdrietig voor jouw vriendin Joyce en haar familie.
Ook al ken ik haar niet... gecondoleerd en veel sterkte voor haar en haar familie.
Zo gaat dit avontuur voor jou verder en totaal anders dan je had gedacht of verwacht.
In a split second kan een situatie zomaar anders zijn.
Heel moedig zoals jij het stage avontuur voortzet. Dit zal je laten groeien en mooie ontwikkelingen brengen!
Blijf vooral bij je gevoel en deel je zorgen of onzekerheden.
Wat geweldig om te lezen dat jij die meisjes leert dat er meer is dan maandverband!
Heel veel succes en vooral ook veel plezier toegewenst!
Maak er iets moois van! Groetjes Chris X -
17 April 2017 - 00:09
Saskia:
Wat een verhaal over die tampons! Grappig! Ik kan mij die tegenzin van jou goed voorstellen. Toch leuk dat te lezen dat je stage afleiding biedt! Ik wens je een goede tijd toe! Groet Saskia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
