Reality
Door: Jesca
Blijf op de hoogte en volg Joyce
26 April 2017 | Tanzania, Arusha
Maandag had ik de eerste vergadering met de HIMS organisatie. Geen idee wat ik kon verwachten ging ik met pen en papier die kant op. Eenmaal allemaal gesetteld keken opeens 6 gezichten mijn kant op. Ik snapte de hint niet dus voelde mij een beetje ongemakkelijk. Tot iemand zei: 'you can start'. Waar ik op dacht en een paar seconden later antwoordde waarmee? Het was de bedoeling dat ik de vergadering een soort van moest gaan leidde. Ik moest aangeven hoe ik vond dat de afgelopen weken waren gegaan en wat ik zou aanraden. Dus onvoorbereid en alle ogen op mij gericht hebben we het erover gehad. De prestatiedruk is hier zo anders, lager. Weet nog niet of ik dat beter of slechter vind.
Dinsdag moest ik vroeg de veren uit en om 07.00 (06.00 Nederlandse tijd) klaar staan om naar een secundary school te gaan om te kijken of ik daar eventueel wat lessen/trainingen kon geven. Dus de al wat minder stipte jesca stapte om 07.03 met frisse moed naar buiten waar ik meteen tegen de realiteit aanliep. Op het terrein van het huis loopt een hond, dit is verre van een huisdier. De hond mag nooit naar binnen, krijgt amper eten, zit vol met teken en vlooien maar ze vormen toch een soort bescherming van het terrein. De hond had puppies gekregen. Waar wij Nederlanders denken dat een hond een soort familie lid is denken ze hier alleen maar ik wil ervan af. Dit dachten ze precies toen ik de hoek om liep en zag dus op een geweldadige manier hoe de puppies grepen en in een (niet ademde) zak smeten. Het geluid wat de puppies en de moeder maakte ging echt door merg en been. Het dierliefhebbende hart in mij brak en kreeg meteen tranen in mijn ogen. Emotie wordt hier niet echt gewaardeerd dus ik liep even weg maar het was duidelijk dat ik over de honden overstuur was. Iets wat niet werd begrepen door het personeel wat mij eigenlijk een soort van uitlachte. Op dat moment hebben ze de puppies los gelaten maar je weet dat het vroeg of laat toch gaat gebeuren... Beetje van de schrik bekomen kwam de volgende... Ik liep het terrein van de secundary school op en daar was net, zoals ze het hier noemen de discipline meester, zijn werk aan het doen. Wat betekend met een stok aan het slaan op de platte hand, rug en kont. Ik kreeg niet echt de indruk dat hij zich inhield en echt wel uithaalde. Meisjes met tranen in hun ogen en een oudere man van wie ik het idee had (mag het misschien niet zeggen) maar genoot van de macht.
Eenmaal in het kantoor werd al snel duidelijk dat ze erg graag wilde dat ik de komende 3 weken van 08.00 uur tot 14.30 (met 20 min pauze) les zou geven in Engels. Hoewel ik heel graag wil bijdrage ging mij dit wel te ver. Heel lastig vond ik het om mijn grenzen hier te bewaken. Uiteindelijk geef de ochtenden les en is het voor een week. Bij de rondleiding kreeg ik een idee van de school. De klaslokalen zijn simpel in gericht met lange tafels, krukken en een schoolbord. De klaslokalen zijn groot omdat de klassen hier bestasn uit 70-80 leerlingen!!! Slik. Dat wordt wat volgende week voor 80 van die kids, als enige blanke rondlopend op de school..
Dinsdag moest ik vroeg de veren uit en om 07.00 (06.00 Nederlandse tijd) klaar staan om naar een secundary school te gaan om te kijken of ik daar eventueel wat lessen/trainingen kon geven. Dus de al wat minder stipte jesca stapte om 07.03 met frisse moed naar buiten waar ik meteen tegen de realiteit aanliep. Op het terrein van het huis loopt een hond, dit is verre van een huisdier. De hond mag nooit naar binnen, krijgt amper eten, zit vol met teken en vlooien maar ze vormen toch een soort bescherming van het terrein. De hond had puppies gekregen. Waar wij Nederlanders denken dat een hond een soort familie lid is denken ze hier alleen maar ik wil ervan af. Dit dachten ze precies toen ik de hoek om liep en zag dus op een geweldadige manier hoe de puppies grepen en in een (niet ademde) zak smeten. Het geluid wat de puppies en de moeder maakte ging echt door merg en been. Het dierliefhebbende hart in mij brak en kreeg meteen tranen in mijn ogen. Emotie wordt hier niet echt gewaardeerd dus ik liep even weg maar het was duidelijk dat ik over de honden overstuur was. Iets wat niet werd begrepen door het personeel wat mij eigenlijk een soort van uitlachte. Op dat moment hebben ze de puppies los gelaten maar je weet dat het vroeg of laat toch gaat gebeuren... Beetje van de schrik bekomen kwam de volgende... Ik liep het terrein van de secundary school op en daar was net, zoals ze het hier noemen de discipline meester, zijn werk aan het doen. Wat betekend met een stok aan het slaan op de platte hand, rug en kont. Ik kreeg niet echt de indruk dat hij zich inhield en echt wel uithaalde. Meisjes met tranen in hun ogen en een oudere man van wie ik het idee had (mag het misschien niet zeggen) maar genoot van de macht.
Eenmaal in het kantoor werd al snel duidelijk dat ze erg graag wilde dat ik de komende 3 weken van 08.00 uur tot 14.30 (met 20 min pauze) les zou geven in Engels. Hoewel ik heel graag wil bijdrage ging mij dit wel te ver. Heel lastig vond ik het om mijn grenzen hier te bewaken. Uiteindelijk geef de ochtenden les en is het voor een week. Bij de rondleiding kreeg ik een idee van de school. De klaslokalen zijn simpel in gericht met lange tafels, krukken en een schoolbord. De klaslokalen zijn groot omdat de klassen hier bestasn uit 70-80 leerlingen!!! Slik. Dat wordt wat volgende week voor 80 van die kids, als enige blanke rondlopend op de school..
-
26 April 2017 - 17:49
Pauline:
wat een heerlijke verhalen en ik zie het helemaal voor me. gaaf hoor en dat in je uppie!! stoer hoor. Ik vakantie en volgende week weer school. tot snel -
27 April 2017 - 03:08
Saskia:
Zo dat is even niet niets wat je daar meemaakt!
Je moet maar zo denken; als ze puppy's laten leven, heeft moeder hond niet genoeg melk dan sterven ze ook. Of ze overleven het en gaan hetzelfde leven tegemoet als die van hun moeder: weinig eten, teken en vlooien. Wij hadden die honden ook in Pakistan.
Goed dat je jouw grens heb gesteld op die school. Geef jij maar wat minder hardhandig les! Succes met die 70-80 leerlingen! Goede help wat een grote groep!
Nog maar 3 weken en je bent er weer! Telt lekker af. Fijne tijd nog en tot de volgende keer. Houd vol! Groet Saskia -
27 April 2017 - 06:33
Bea Hazenoot:
Hallo Jesca
Fijn om al je belevenissen te lezen. Heel knap zoals jij alles beschrijft en beleefd. Voor mij en Joyce is het een moeilijke tijd maar wel met een lach en een traan . Wij verheugen ons er wel op om over drie weken bij jou te zijn om het avontuur af te maken .Heel belangrijk voor Joyce ook. Wij hebben voor ons tweetjes de tickets geboekt ook voor Zanzibar 23 mei Precision airways heen 10.00 uur. Terug 26 mei 17.35 uur. Groetjes en nog veel plezier je kan het en doet het goed. Dikke kus Bea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
