Laatste stage week

Heel gek om alweer de laatste blog over mijn stage te schrijven. Maar goed het is toch echt zo, mijn laatste stage week zit erop. Het voelt het raar maar wel goed. Ik kijk terug op een ontzettende leerzame ervaring. Geen elke week is hetzelfde geweest. Ik voel mij ontzettend vereerd dat ik zoveel dingen heb mogen zien en verhalen mocht horen.

Maandag ben ik voor het laatst naar de kliniek gegaan. Nog een laatste vergadering, die ik overigens weer moest leiden. Zal nog wennen worden in Nederland straks na zoveel zeggenschap hier haha. Joyce haar oma had een tas vol met gebreide spullen (kleding,  knuffeltje en dekentjes) gemaakt om hier te doneren. Na overleg met Joyce hebben we besloten deze te doneren aan de HIMS kliniek. Als afscheid heb ik alle spulletjes gedoneerd, waar er zeker gebruik zal worden gemaakt. Ze waren ontzettend dankbaar en hebben een afspraak gemaakt dat ze foto's sturen als ze iets aan een kindje hebben gegeven.

Dinsdag ging ik voor het eerst op huisbezoeken. Ik ben die dag langs 3 vrouwen gegaan met iedereen een eigen verhaal/achtergrond. De eerste vrouw die ik mocht bezoeken had 3 kinderen waarvan 2 gehandicapte kinderen. Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog is er in de Tanzaniaanse maatschappij weinig liefde voor mensen met een handicap. Ook zijn de hulpmiddelen en diensten erg beperkt. Toen ik de moeder zag kon ik meteen zien dat ze ontzettend vermoeid was. Toen ze eenmaal vertelde hoe haar leven eruit zag kon ik goed begrijpen waarom. Ze doet alles in der eentje: werken, huishouden en alle verzorging van de gehandicapte kinderen van wassen en aankleden tot eten geven. Het 'gezonde' kind had een enorme verantwoordelijkheid. De moeder was wel ongekend sterk en had onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen. Aan het einde van mijn bezoek vroeg ik aan mijn begeleider of er iets van een school was waar de kinderen naar toe zouden kunnen, ook om de moeder enigzins te verlichten. Maar de dichtbijzijnde school is in Dar es Salam, wat 12 uur met de bus is
De tweede moeder was geïnfecteerd met het HIV virus en haar pasgeboren kindje ook. Het huis bestond uit takken met klei en mest. De omstandigheden van haar leven waren niet goed en ik vrees dat het niet veel beter zal worden.
De derde moeder was een meisje van net 20 met 2 kinderen. Haar eerste kind heeft ze verlaten na een jaar om er met een andere man vandoor te gaan. Haar eerste kind woond nu in het huis waar ik de afgelopen vijf weken ben verbleven. Na een jaar kwam ze terug, zwanger van een andere man en geen plek om te wonen. Het huis was erg klein maar ze had een dak boven haar hoofd. Het 'meisje' toonde weinig emotie en kon haar niet goed peilen. Ik denk dat ze veel meer mee heeft gemaakt dan wat wij nu weten. De bezoeken waren zeer bijzonder maar werkte ook wat bedrukkend op mijn stemming. Het blijft heftig en ook moeilijk echt te kunnen begrijpen hoe hun leven is.

Woensdag mocht ik met een huisgenoot mee naar stage in ziekenhuis. Ik had al heel wat verhalen gehoord over hoe dingen geregeld (of beter gezegd niet geregeld) waren dus ik was ontzettend benieuwd. Mijn huisgenoot stond op de afdeling wondverzorging, dus het was meteen een test hoe ik hier mee omging. Tot mijn verbazing kon ik het een stuk beter aan dan ik dacht en werd er ook zeer nieuwsgierig van. De wonden waren heftig. Ik zal de details besparen maar ik heb zeker de binnenkant van het menselijk lichaam gezien. Wat betreft de zorg is het ontzettend anders. Verbaasd over hoe dingen worden aangepakt maar ook verbaasd dat ze sommige dingen wel hadden en deden. Echter de privacy was hier slecht. Iedereen kon alles zien van een andere patiënt. Of dit nou de wonden waren of in het blootje lagen alles kon je zien. Als er dokters kwamen kijken waren dit er meteen zes en een telefoongesprek midden in de behandeling is meer dan normaal.
Het fascineren hield niet meteen op bij het ziekenhuis want toen ik aankwam in het huis was er een man bezig met het gras te maaien. Dit gebeurde er manual namelijk met de hand. Die arme man is bijna 2 dagen bezig geweest met het veldje.

Donderdag had ik mijn laatste reis naar een maasai groep. Dit keer werd ik vergezeld door marjolein en twee huisgenootjes. Het was erg leuk om een keer aan iemand te laten zien wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Na een hobbelige rit (african massage noemen ze het hier) van 2 uur kwamen wij aan. De training gaven wij in een 'gebouw', meer wat takken bij elkaar gesprokkeld en aan elkaar vast gevonden. De training ging over brandwonden. Mijn 2 huisgenootjes zien namelijk veel ongelukken binnen komen in het ziekenhuis met brandwonden. Vooral van de masaai omdat daar gekookt wordt midden in het huis. We begonnen de training met vragen wat ze nu deden als er brandwonden waren. Ze gaven het antwoord vanalles er op te smeren (koeienpoep, melk, olie, zand, zout of planten) behalve het gene wat nodig was: namelijk water.
Donderdag had ik het 'afscheiddiner ' met mijn huisgenoten. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht  in zo'n korte tijd een band met mensen te kunnen opbouwen. Zeker de eerste week nadat Joyce weg was gegaan hebben ze me er echt wel doorheen gesleept.

Vrijdag laatste keer naar de maasai meidengroep. De meiden mocht zelf de les invullen en kozen ervoor om een training te krijgen over HIV. De training heb ik overgedragen naar 2 meiden die het vanaf nu van mij overnemen de komende weken. Na de training hebben wij heel ontspannen met lekker dansen, gek doen en foto's maken afscheid genomen. Geweldige meiden.
Eenmaal thuis spullen gepakt en verhuisd naar het appartement waar het hele avontuur begon.  Eerst voelde dat als thuis en moest in erg wennen in het gastgezin. Nu is het andersom, heel gek. Daarna door naar mijn afscheidborrel van de organisatie waar ik een certificaat en wat complimenten in mijn zak kan steken. DAARNA was het eindelijk tijd om naar het vliegveld te gaan om Joyce en en haar moeder op te halen. Waar ik met smart en een welkomstposter ruim ander half uur heb staan wachten.